Οι πλοιοκτήτες δεξαμενόπλοιων έχουν στραμμένο το βλέμμα στον Ντόναλντ Τραμπ προσπαθώντας να αντιληφθούν αν θα επωφεληθούν από την πολιτική του σε θέματα ενέργειας και κατά πόσο. Η προσέγγισή του στην εγχώρια παραγωγή πετρελαίου και η εξωτερική πολιτική του με τη Ρωσία, το Ιράν και τη Βενεζουέλα θα διαμορφώσουν νέα κατάσταση. Σύμφωνα με ανάλυση του SSY Consultancy & Research Ltd «ο Τραμπ θεωρείται παγκοσμίως υπέρμαχος των ορυκτών καυσίμων σε αντίθεση με την κυβέρνηση Μπάιντεν. Ωστόσο, δεν είναι σαφές πόσο περισσότερο πετρέλαιο μπορούν να αντλήσουν οι ΗΠΑ, δεδομένου ότι η παραγωγή έχει ήδη αυξηθεί σε επίπεδα ρεκόρ άνω των 13 εκατ. κυβικών εκατομμυρίων ημερησίως. Περιοχές εστίασης θα μπορούσαν να είναι ο Κόλπος του Μεξικού και η Αλάσκα, εάν ο Τραμπ επιλέξει να ανατρέψει την απόφαση του Μπάιντεν να ακυρώσει όλες τις εναπομείνασες γεωτρήσεις πετρελαίου και φυσικού αερίου στο Αρκτικό Καταφύγιο Άγριας Ζωής. Τα αμφιλεγόμενα έργα αγωγών, όπως ο Keystone XL και ο Dakota Access, θα μπορούσαν επίσης να λάβουν τις απαιτούμενες άδειες για να προχωρήσουν». Όπως επισημαίνουν οι αναλυτές «η παραγωγή πετρελαίου στις ΗΠΑ αυξάνεται με βραδύτερο ρυθμό το τελευταίο διάστημα περισσότερο λόγω της πτώσης των τιμών του πετρελαίου παρά λόγω των δυσμενών κυβερνητικών πολιτικών. Μια πιο στοχευμένη στρατηγική “drill, baby, drill” καθώς και ένα πιο ενεργό ομοσπονδιακό πρόγραμμα εκμίσθωσης γης θα μπορούσαν να είναι υποστηρικτικά για την παραγωγή πετρελαίου, αλλά θα μπορούσε να χρειαστούν πάνω από δύο χρόνια για να καρποφορήσουν. Όπως και να έχει , οι ΗΠΑ αναμένεται να παραμείνουν ο κύριος προμηθευτής επιπλέον βαρελιών πετρελαίου στη θαλάσσια αγορά. Μένει να δούμε αν ο Τραμπ θα ακολουθήσει τις δεσμεύσεις του για ταχεία αναπλήρωση των επιπέδων SPR ή αν θα επικρατήσει η οικονομική πραγματικότητα και ένα μεγάλο μέρος της αυξημένης παραγωγής θα προορίζεται για εξαγωγές. Εμείς τείνουμε να συντασσόμαστε με την τελευταία άποψη».
Η πολιτική μέγιστης πίεσης στο Ιράν
Ο Τραμπ αναμένεται επίσης να επαναλάβει την πολιτική μέγιστης πίεσης στην πετρελαϊκή βιομηχανία του Ιράν. Ωστόσο, αυτή τη φορά αντιμετωπίζει ένα διαφορετικό περιβάλλον. Το 2018, τα ιρανικά βαρέλια στέλνονταν σε μεγάλο βαθμό σε χώρες της EE/G7, ενώ σήμερα πάνω από το 90% αυτών κατευθύνονται στα ανεξάρτητα διυλιστήρια της Κίνας, είτε απευθείας είτε όχι . Το εμπόριο έχει επεκταθεί εκθετικά τα τελευταία χρόνια και έχει γίνει αυτοτελές. Το πετρέλαιο κινείται με τον σκοτεινό στόλο και δεν συνδέεται πλέον με τη δυτική χρηματοδότηση.
«Καθώς τα οικονομικά και εφοδιαστικά δίκτυα στο νέο status quo, οι αυστηρότερες κυρώσεις σε μεμονωμένα δεξαμενόπλοια, ιδιοκτήτες, επιχειρήσεις STS ή τράπεζες θα μπορούσαν να αποδειχθούν λιγότερο επιτυχείς σε σύγκριση με το παρελθόν. Παρ’ όλα αυτά, ο Trump θα μπορούσε ακόμη να χρησιμοποιήσει τους υφιστάμενους νόμους των ΗΠΑ (π.χ. τον νόμο περί Stop Harbor-ing Iranian Petroleum Act και τον νόμο περί ενεργειακών κυρώσεων Ιράν-Κίνας του 2023) , καθώς και στοχευμένες κυρώσεις βάσει εκτελεστικού διατάγματος (που χρησιμοποιήθηκαν επίσης στην COSCO το 2019) » επισημαίνει η SSY Consultancy & Research Ltd: «Συνολικά, η όποια μείωση των όγκων που υπόκεινται σε κυρώσεις αναμένεται να αντισταθμιστεί από βαρέλια που δεν υπόκεινται σε κυρώσεις και δημιουργούν ζήτηση για τον «κύριο» στόλο δεξαμενόπλοιων. Μια σκληρή πολιτική απέναντι στο Ιράν θα μπορούσε να διατηρήσει τα ναύλα στην Ερυθρά Θάλασσα αυξημένα τους επόμενους μήνες διατηρώντας υψηλότερα τονοχιλιόμετρα, ιδίως για τα δεξαμενόπλοια προϊόντων. Από την άλλη πλευρά, μια κατάπαυση του πυρός ή μια ειρηνευτική συμφωνία στη Μέση Ανατολή φαίνεται πιο πιθανή υπό τον Τραμπ, γεγονός που θα προκαλούσε απότομη πτώση της ζήτησης σε τονομίλια». Ο Τραμπ θα μπορούσε επίσης να πιέσει τη Βενεζουέλα, αν και η ανεπαρκής παραγωγή της χώρας θα μπορούσε να το τοποθετήσει πιο κάτω από τη λίστα προτεραιοτήτων του. Κατά την έναρξη της πρώτης προεδρίας του, η παραγωγή αργού πετρελαίου της Βενεζουέλας ανερχόταν σε 2,4 Mbpd. Μετά τις κυρώσεις που επιβλήθηκαν στην PDVSA, τις δευτερεύουσες κυρώσεις στις διεθνείς εταιρείες που συναλλάσσονται με την PDVSA, την πλήρη διακοπή των αγορών αργού πετρελαίου από τις ΗΠΑ και τις αυστηρές κυρώσεις στον χρυσό και την χώρας, η παραγωγή έπεσε στα 0,5 εκατ. τόνους ημερησίως. Παρόλο που ο Μπάιντεν έχει χαλαρώσει το καθεστώς κυρώσεων, η παραγωγή έχει παραμείνει στάσιμη γύρω στα 0,9 mbpd. H άνοδος είναι αμελητέα μετά από χρόνια κακοδιαχείρισης και έλλειψης επενδύσεων.
Θα γίνει άρση των κυρώσεων στη Ρωσία;
«Ο Τραμπ έχει ασκήσει έντονη κριτική στις αμερικανικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Η ταχεία άρση όλων των κυρώσεων και του ανώτατου ορίου τιμών μπορεί να μην είναι προ των πυλών σύμφωνα με το βασικό σενάριο, αλλά μια πιο ήπια στάση δεν είναι αδιανόητη, ακόμη και αν οι κυρώσεις της Ε.Ε./του Ηνωμένου Βασιλείου παραμείνουν σε ισχύ. Ανεξάρτητα από το χρονοδιάγραμμα, η επίλυση της διένεξης Ρωσίας-Ουκρανίας φαίνεται να είναι πιο κοντά από ό,τι ήταν πριν από μία εβδομάδα» αναφέρουν οι αναλυτές. Ακόμη και αν αρθούν οι κυρώσεις, οι πολιτικές, οικονομικές και νομικές ανησυχίες θα εξακολουθήσουν να υφίστανται και η Ρωσία θα πρέπει να προσφέρει σημαντικές εκπτώσεις για να προσελκύσει τους αγοραστές της Ε.Ε. Ωστόσο, θα περιμέναμε ότι το ρωσικό αργό και τα διυλισμένα προϊόντα θα επιστρέψουν σταδιακά στην Ευρώπη, με τα τονοχιλιόμετρα να μειώνονται» και προσθέτουν:
«Για να καταδείξουμε περαιτέρω τον αντίκτυπο των εμπορικών ανακατατάξεων: Μέχρι να ολοκληρώσει ένα πετρελαιοκίνητο LR2 ένα ταξίδι μετ’ επιστροφής από το Jubail στην Αμβέρσα γύρω από το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας, θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν 5 ταξίδια μετ’ επιστροφής από το Primorsk στην Αμβέρσα. – Εντωμεταξύ, οι ρωσικές αποστολές ντίζελ προς τη Βραζιλία θα μπορούσαν να περιοριστούν. Ένα ταξίδι MR2 από το Πριμόρσκ στο Σάντος περιλαμβάνει περίπου 25 ημέρες πλεύσης έναντι 5 ημερών πλεύσης από το Πριμόρσκ στην Αμβέρσα. -Ένα ταξίδι Suezmax από τη Basrah στην Ελλάδα μέσω της Ερυθράς Θάλασσας είναι σχεδόν 80% μεγαλύτερο (από άποψη απόστασης) σε σχέση με ένα φορτίο από το Novorossiysk. – Ταυτόχρονα, ένα ταξίδι Suezmaxμε επιστροφή από το Νοβοροσίσκ στη Σίκα μπορεί να διαρκέσει 3 φορές περισσότερο από ένα ταξίδι με επιστροφή από τη Μαύρη Θάλασσα στην Ελλάδα. Πιέσεις αυτού του μεγέθους θα μπορούσαν τελικά να δώσουν κίνητρα για διάλυση. Το 16% του στόλου των δεξαμενόπλοιων (άνω των Handys) υπερβαίνει σήμερα την ηλικία των 20 ετών ή έως και το 22% έως το τέλος του 2026, που αποτελεί υψηλό 20ετίας. Το μέγεθος της δεξαμενής διάλυσης χρησιμεύει ως μαξιλάρι ασφαλείας για την αγορά δεξαμενόπλοιων σε περίπτωση ύφεσης».
πηγή: ΑΞΙΑ