Κατά τη διάρκεια του κηρύγματός του ο Σεβασμιώτατος, επισημαίνοντας πως η Ορθόδοξη πατρίδα μας χαρακτηρίζεται Παναγιοσκέπαστη και σημειώνοντας ότι «εδώ, στα όμορφα αυτά μέρη της πατρίδος γης, η Υπεραγία Θεοτόκος ανυμνείται και γεραίρεται ως μητέρα του Θεού και των ανθρώπων», ανέφερε πως «σε κάθε τόπο υπάρχει και ένας Ναός πυργωμένος στο όνομά της. Μία ιερά εικόνα που εξιστορεί τα θαυμάσια και τα υπερφυή μεγαλεία της, τη μητρική της παλλομένη καρδία που γνωρίζει να αγαπά, να συγχωρεί, να μεσιτεύει, να αποκαταλάσσει τον κόσμο ολάκαιρο».
Υπενθυμίζοντας δύο από τα θαυμαστά περιστατικά που συνέβησαν στον Πειραιά, όπως η εύρεση της θαυματουργού Ιεράς Εικόνος της Παναγίας «Ρόδον το Αμάραντον» στα βράχια της Πειραϊκής και η θεραπεία της θανατηφόρου και λοιμώδους ευλογιάς, αλλά και η εμφάνιση της Υπεραγίας Θεοτόκου στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς το βράδυ της 24ης προς 25η Μαρτίου 1929, τόνισε πως «σήμερα τιμούμε ακόμη ένα θαύμα: Αυτό της ανευρέσεως της Ιεράς της Εικόνος, η οποία απεκλήθη ‘’Μυρτιδιώτισσα’’ επειδή ανέτειλε ως μυρσίνη μέσα στην κοιλάδα των Μυρσινών στο ωραίο νησί των Κυθήρων, μετά από θείο όραμα ενός απλοϊκού βοσκού της περιοχής». Τονίζοντας πως «η πίστη των Ορθοδόξων δεν είναι σεσοφισμένος μύθος, ούτε ευλαβής παράδοση, ούτε θρησκευτική διδαχή, αλλά είναι πληρεστάτη αλήθεια, παμφαεστάτη πραγματικότης που καταδεικνύει το άπειρο έλεος και τη θεία αγάπη του Παναγίου Θεού», σημείωσε: «Σήμερα καταγράφονται άπειρα θαύματα, θεραπείες, ευλογίες, ευεργεσίες, χαριτώσεις που εκπηγάζουν από την Κυρία των Αγγέλων, τη Μητέρα του Θεού και των ανθρώπων. Τη γέφυρα μεταξύ ουρανού και γης. Όλο αυτό το θαυμάσιο γιορτάσι, αυτή η εορτή των εορτών των Κυθήρων επεσφραγίσθη θαυματουργικά, τότε στα πρώτα χρόνια της ευρέσεως, με ένα φρικώδες θαύμα που επετέλεσε η Χάρη της: τη θεραπεία ενός παραλύτου, του ιστορικώς εξηκριβωμένου προσώπου του Θεοδώρου Κουρμπανιού ως έλεγετο, από την Πολίχνη Κουσουνάρη των Κυθήρων, ο οποίος θεραπεύθηκε από την τρομακτική του παράλυση με την επενέργεια και τη χάρη της Υπεραγίας Θεοτόκου».
«Αυτή την ευλογία των ουρανών που αγιάζει την πατρίδα μας σε κάθε τόπο και σε κάθε σημείο, δια της χάριτος και του αγιασμού, γιορτάζουμε αυτή την ώρα. Και καλούμεθα αυτή την ευλογία του Θεού, δια της Θεοτόκου, να την προσλάβουμε και να αποδεχθούμε το μεγαλύτερο τίτλο τιμής που μπορεί κανείς ποτέ εις την αιωνιότητα να αποκτήσει: να αποβεί παιδί της Παναγίας», είπε σε άλλο σημείο του κηρύγματός του ο Σεβασμιώτατος, υπογραμμίζοντας με έμφαση πως «αυτή η ευλογία προϋποθέτει καθαρότητα, προσωπικό αγώνα, αγάπη, σχέση, κοινωνία, ένωση με το πάντιμον και πανάχραντον πρόσωπόν της». «Ο Αγιασμός είναι τελικά το δώρο της Παναγίας σε όλους μας» και «καλούμεθα να αποβούμε γνήσια παιδιά της Παναγίας». «Εάν μας συγκινεί το πρόσωπό της, εάν μας συνεπαίρνει η μορφή της, εάν με την προσηγορία στο όνομα της αποκτούμε μέσα μας μια φωτιά πνευματικής αγάπης στον ουρανό, νομίζω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία και μεγαλύτερη ευλογία για την ταπεινή μας ζωή», συμπλήρωσε.
«Το θαύμα των Μυρτιδίων, η ανεύρεση της Ιεράς της εικόνος, όπως και τόσων άλλων ιερών εικόνων σε όλη την Ορθοδοξία, μας χαρίζει έναν δυνατό ασύρματο που μας πληροφορεί για τα μέλλοντα, για τα αιώνια, για τα άφθαρτα, για τα αληθινά», είπε ολοκληρώνοντας το κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος κατά τον πανηγυρικό Εσπερινό, σημειώνοντας πως «η πίστη μας, βεβαιώνεται δια του θαύματος και καλούμεθα όλοι αυτό το θαύμα να το προσλάβουμε. Κανείς που θα προφέρει το όνομά της, κανείς που θα κοιτάξει τη ματιά της, κανείς που θα απιθώσει τα χείλη του στο εικόνισμά της δεν θα προδοθεί ποτέ. Θα αισθάνεται πάντοτε τη μητρική της σκέπη, την άφατη στοργή της, την απέραντη γαλήνη της Παναγίας μορφής της να εμπνέει, να χαριτώνει, να θεραπεύει, να μεσιτεύει, να οδηγεί», είπε καταλήγοντας.
Σήμερα το πρωί τελέστηκε Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, όπου στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος, αρχικά, ανέφερε πως «κάθε ημέρα που τιμάται η Υπεραγία Θεοτόκος αποκαλύπτεται με εκφαντορικό τρόπο, με θεμελιακό τρόπο, το υπεροχικό ‘’είναι’’ του Παναγίου Θεού. Το ανεπανάληπτο και υπερβατικό Του ήθος».
«Οι εορτές της Θεοτόκου, που συνάπτονται άρρηκτα με τα θαυμάσια της, με τα θαύματα της, με την αειφόρο προστασία και σκέπη της, παρουσιάζουν εύγλωττά, εκφαντορικά το ήθος Του, την ποιότητα της οντότητός Του. Και αυτή η ποιότητα και αυτό το ήθος προσέρχονται σε κάθε άνθρωπο και κρούουν τη θύρα της καρδιάς. Γιατί ο αληθινός Θεός δεν επιβάλλεται» είπε ο Σεβασμιώτατος, τονίζοντας πως έτσι πραγματώνεται «μία συνάντηση μεγάλη, ανεπανάληπτη. Η μεγαλύτερη συνάντηση που μπορεί να φανταστεί ο κόσμος. Η συνάντηση Θεού και ανθρώπου. Ακτίστου και κτιστού. Όχι για να δοξασθεί το Άκτιστο, αλλά για να θεωθεί το κτιστό».
Αναφέροντας πως «η Παναγία είναι το ιερό όχημα για να κατανοήσουμε ακριβώς την απερινόητη αγάπη, την άφατη μακροθυμία, την ταπείνωση χωρίς όρια του Παναγίου Θεού», επεσήμανε πως «Αυτός που δημιούργησε τα σύμπαντα, Αυτός εισήλθε μέσα στην ανθρώπινη ιστορία, όχι με τη βία, τον καταναγκασμό, την επιβολή, τη δύναμη, αλλά με μία τόσο απλή, ανθρώπινη, αλλά δυναμική ενέργεια: τη μητρότητα. Μέσα από τη μητρότητα, που ο Ίδιος δημιούργησε και ο Ίδιος συνέθεσε με απερινόητη σοφία και τελειότητα από αυτή την οδό των ανθρώπων, μπήκε στην ανθρώπινη ιστορία. Για να αλλάξει τον κόσμο, για να μεταβάλει τα πάντα».
«Η δική της αειπαρθενία και καθαρότητα», πρόσθεσε, «η δική της πνευματική ενοείδεια, η δική της μεγαλοσύνη επέτρεψαν στον Θεό να μας σώσει. Γιατί βρήκε στο πρόσωπο αυτό όλα όσα ανέμενε ο Δημιουργός από τη δημιουργία Του. Για αυτό και η Παναγία πλέον είναι η πύλη από την οποία εισήλθε ο Θεός στον κόσμο και ο άνθρωπος εισήλθε εις τον Θεό. Και αλληλοπεριχωρήθησαν Θεός και άνθρωπος». «Αυτό πιστοποιεί η αποστολική και η μαρτυρική διαδοχή. Αυτό μας καταδεικνύει η Αγία Τράπεζα, το θυσιαστήριο των θυσιαστηρίων», πρόσθεσε.
«Η Παναγία είναι η υπεράχραντος μητρότητα που έγινε το όχημα για την ανθρώπινη παλιγγενεσία», υπογράμμισε ολοκληρώνοντας το κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος, σημειώνοντας πως έχουμε «μεγάλη ευλογία, μεγάλη τιμή να έχουμε Μητέρα μας, τη Μητέρα του φωτός, την Άνασσα του κόσμου και μέσα από τις εορτές της να χαιρόμεθα την ταπείνωση, τη μακροθυμία, τη στοργή, την ευγένεια, την αγάπη του αληθινού Κυρίου μας».