Ένα σκαρί που κάποιοι παλεύουν εδώ και χρόνια να διασώσουν, αλλά λόγω της αδίστακτης και ... ονομαστής ελληνικής γραφειοκρατίας, μένει χρόνια στο περιθώριο. Κι αν δεν υπήρχαν μερικοί, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού πρώην αξιωματικοί και ναύτες στο Κέντρο Εκπαίδευσης Πόρου όπου ρήμαζε το σκάφος, ίσως τώρα να συζητούσαμε για το ναυάγιο του!
Ο αγώνας που δίνει ο πρόεδρος του συλλόγου παραδοσιακών σκαφών Νίκος Καβαλιέρος, είναι μεγάλος. Κόντρα στις επιταγές της ΕΕ που στο όνομα της εξέλιξης, προσπαθεί να σβήσει κάθε παράδοση, ο πρώην αξιωματικός του Λιμενικού Σώματος, προσπαθεί να σώσει ... οτιδήποτε δεν σώζεται!
Τα ερωτήματα που έθεσε κατά την ομιλία του τόσο προς το Υπουργείο Πολιτισμού, το οποίο δεν έκρινε σκόπιμο να εκπροσωπηθεί από κάποιο στέλεχός του στην ημερίδα, αν κι εκεί ανήκει το ιστορικό σκάφος, αλλά και προς την πολιτεία, μένουν αναπάντητα.
Όλοι όμως συμφώνησαν, πως το "Ευγένιος Ευγενίδης", σώζεται.
"Το σκάφος θέλει να γυρίσει σπίτι. Αφήστε το να έρθει και ο τρόπος θα βρεθεί", είπε ένας καπετάνιος που κόμπιαζε καθώς έβλεπε τις εικόνες εγκατάλειψης στο βίντεο που παρακολουθούσαν οι παρευρισκόμενοι. Χάριν όμως στη βοήθεια του Προκοπίου και της εταιρείας του, το πλοίο πήρε σχεδόν την αρχική του μορφή. Πολλά μπράβο σε όλους τους χορηγούς που ανταποκρίθηκαν άμεσα στο αίτημα για βοήθεια. Στην οικογένεια Κορωνάκη, αλλά και στον νηογνώμονα INSB των Γλάρα - Χεινάκη, που δεν ρώτησαν πως και γιατί, όταν τους ζητήθηκε η συμβολή τους. Άμεσα κινητοποιήθηκαν και βοήθησαν τα μέγιστα ώστε να πραγματοποιηθεί αυτή η ημερίδα για να βγει προς τα έξω η φωνή, ή μάλλον κραυγή όχι απόγνωσης, αλλά ελπίδας, ότι αυτό το σκαρί που εκπαιδεύτηκαν τόσοι άνδρες την ναυτοσύνη, μπορεί να σωθεί.
Αρκεί να υπάρξει πολιτική κυρίως βούληση.
Η τοποθέτηση του προέδρου του Ιδρύματος Ευγενίδη, κ. Λεωνίδα Δημητριάδη-Ευγενίδη που εξηγεί σε πολλούς το τι έχει συμβεί όλα αυτά τα χρόνια με το πλοίο:
Αξιότιμες κυρίες, κύριοι,
Υψηλοί προσκεκλημένοι,
Αισθάνομαι ότι για εμάς τους Έλληνες η ναυτοσύνη, ως παράδοση, είναι ένας μεταφυσικός δεσμός πεπρωμένου ενός έθνους με τη θάλασσα.
Ένας δεσμός ακατάλυτος και καταλυτικός.
Είναι σε όλους μας γνωστό ότι οι ναυτικές δραστηριότητες και επιδόσεις αιώνων δημιούργησαν το κύρος της Ελληνικής Ναυτιλίας και την ελληνική Ναυτική παράδοση , στοιχεία τα οποία σέβεται και τιμά η παγκόσμια κοινότητα.
Αυτή ακριβώς την παράδοση και συνέχεια έχουμε την υποχρέωση να διαφυλάξουμε και να προβάλλουμε όπως αρμόζει, τόσο για λόγους διατηρήσεως του εθνικού ναυτικού πνεύματος και αγάπης των επερχόμενων γενεών προς τη θάλασσα, όσο και για λόγους προβολής της χώρας μας και συνεισφοράς της ελληνικής ναυτικής παράδοσης στο παγκόσμιο στερέωμα.
Ενεργό τμήμα αυτής της παράδοσης αποτελεί το Ι/Φ ΕΕ, το οποίο κατασκευάστηκε το 1929 στα Ναυπηγεία WilliamDenny&Brothers, στο Dumbarton της Σκωτίας, κατόπιν παραγγελίας του SirWalterRuncinman, επιχειρηματία, συγγραφέα και πολιτικού, παππού του έγκριτου βυζαντινολόγου StevenRunciman.
Το "SUΝΒΕΑΜ II" ναυπηγήθηκε για να αντικαταστήσει το "SUΝΒΕΑΜ I" , που είχε κατασκευαστεί το 1874 και υπό αυτή την έννοια μπορούσε κάλλιστα να θεωρηθεί προϊόν της τελευταίας φάσης της βιομηχανικής επανάστασης, όπως η έλικα μονού κοχλία, η πολυκύλινδρη μηχανή ντίζελ και, προφανώς, το ατσάλινο κέλυφος.
Ο σχεδιασμός έγινε από την G. L. Watson& Co . και σύμφωνα με τις επιθυμίες του πρώτου ιδιοκτήτη, του σερ WalterRunciman , δόθηκε προσοχή ώστε το "SUNBEAM II" να έχει χαρακτηριστικά σκάφους αναψυχής .Aυτό γίνεται ιδιαίτερα σαφές στην περίπτωση των ξυλουργικών εργασιών, που ήταν εξαιρετικής ποιότητος και υψηλής αισθητικής, αλλά πολύ απλές στο σχεδιασμό. Μεγάλη προσοχή είχε δοθεί ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι θόρυβοι από ταλαντώσεις, κοινό στοιχείο στα σύγχρονα επιβατηγά και στα σκάφη αναψυχής. Εάν ληφθούν υπόψη αυτά τα δυο βασικά χαρακτηριστικά, γίνεται σαφές ότι το "SUΝΒΕΑΜ II" ναυπηγήθηκε με βασικό μέλημα την ελάχιστη δυνατή όχληση των επιβατών.
Ο ιδιοκτήτης του και μια εκλεκτή παρέα επιβιβάζονται στο πλοίο το 1930 για το παρθενικό του ταξίδι στη Μεσόγειο, του οποίου σταθμός είναι και η Ελλάδα. Κατά την διάρκεια της επίσκεψης αυτής, ο WalterRuncinman συναντήθηκε με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Μαγεμένος από τις ομορφιές της χώρας μας, ο WalterRuncinman αποφασίζει να την επισκεφθεί και σε δύο επόμενα ταξίδια του Sunbeam II.
Το 1939, και ενώ ο WalterRuncinman δεν είναι πλέον εν ζωή, το πλοίο παραχωρείται στο Αγγλικό Ναυαρχείο. Κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου, το πλοίο βρίσκεται αγκυροβολημένο στον ποταμό Ηelford της Κορνουάλης, που αποτελεί βάση από την οποία ξεκινούν τα πλοιάρια με τους συμμαχικούς σαμποτέρ και κομάντο για τις ακτές της Γαλλίας.
Με το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου, το 1945, το πλοίο πωλείται στην AbrahamRydberg , στη Στοκχόλμη, ως εκπαιδευτικό ιστιοφόρο ενώ το 1955 αγοράζεται επίσης για εκπαιδευτικούς σκοπούς από την HansenClipperτου Μάλμο, και μετονομάζεται σε FlyingClipper. Την ίδια περίοδο συμμετείχε και στους δυο πρώτους αγώνες ιστιοφόρων με υψηλά ιστία, κατά τους οποίους συναγωνίζεται και με το περίφημο Creole. Το 1961 – 62 το πλοίο πρωταγωνίστησε στην ταινία «FlyingClipper» ενώ συμμετείχε και στην ταινία LordJim.
Η μοίρα του αυτού του πλοίου είναι άμεσα συνδεδεμένη με την Ελλάδα.
Το ΥΕΝ (ΥΝΑΝΠ) έκρινε ότι ένα τέτοιο εκπαιδευτικό σκάφος, πέραν της ιστορίας και ναυτικής παράδοσής του, αποτελούσε ένα απαραίτητο εργαλείο για τη βελτίωση της εκπαίδευσης των σπουδαστών αξιωματικών του Εμπορικού Ναυτικού.
1959 ξεκινά η συζήτηση και στις 13 Δεκεμβρίου 1965 ολοκληρώνεται.
Οι αείμνηστοι, Μαριάνθη Σίμου και Νικόλαος Βερνίκος- Ευγενίδης, αρωγοί της Ελληνικής Πολιτείας, συνεργάζονται στενά και χρηματοδοτούν την αγορά του FlyingKlipper με το ποσό των 48.000 λιρών Αγγλίας ή 180.000 δολάρια τότε, 5.000.000 ευρώ σήμερα.
Ο τέως Βασιλεύς των Ελλήνων αποκάλυψε την χάλκινη πλάκα επί του καταστρώματος του νέου εκπαιδευτικού των Σχολών Εμπορικού Ναυτικού, την πλάκα με το όνομα του Ευγένιου Ευγενίδου.
Η Μαριάνθη Σίμου, αδελφή του Εθνικού Ευεργέτη και ο Νικόλαος Βερνίκος- Ευγενίδης, υλοποιώντας το όραμα του και συμμεριζόμενοι στην αγάπη του για τη σπουδάζουσα Ελληνική νεολαία, συνεπικούρησαν την Πολιτεία με την δωρεά αυτή, με την προσδοκία το σκάφος αυτό «να επιτελέσει τον σκοπό του κατά τον παραγωγικότερο τρόπο και να βοηθήσει τους νέους Έλληνες να «αναλάβουν σημαντικές ευθύνες για την ανάπτυξη της Ελληνικής Ναυτιλίας» και «να καταστούν ικανοί να ηγηθούν στη μελλοντική ανάπτυξη της χώρας και την αξιοποίηση των πόρων της»,
‘Έτσι η πατρίδα μας αποκτά το καύχημα της ναυπηγικής τέχνης, το ιστιοφόρο «Ευγένιος Ευγενίδης».
Είναι το ελάχιστο που μπορεί να διαθέτει μια χώρα όπως η Ελλάδα, με την διαχρονική διασύνδεση της ιστορίας της με τη θάλασσα, και την ναυτιλία των Ελλήνων που πρωταγωνιστεί διαχρονικά στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Μπορεί η Αμερική να διαθέτει 60 Tallships, η Αγγλία 45, ο Καναδάς 35, η Γερμανία 33, η Πολωνία 15, ακόμη και το Πακιστάν και η Ρουμανία, εμείς όμως αποκτήσαμε το ένα και καλό.
Για μια χρυσή δεκαετία διοικήθηκε, στελεχώθηκε, εκπαίδευσε γενιές ναυτικών δοκίμων ενώ ταυτόχρονα αποτέλεσε και το ισχυρότερο δέλεαρ για την προσέλκυση των νέων στη θάλασσα και έναν άξιο πρεσβευτή της ναυτοσύνης.
Το εύρος της σημασίας της εκπαίδευσης σε ιστιοφόρο πλοίο αποτελεί ζήτημα που ετέθη ήδη από την δεκαετία του 70, όπου και εκφράσθηκαν οι πρώτες αμφισβητήσεις επάρκειάς της.
Στη συνέχεια όμως, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στα έγκριτα «Ναυτικά Χρονικά» του 1976, «την ορμήν και τον ζήλονδιεδέχθη η συντήρησις ή ο μαρασμός. Ήτο η εποχή καθ΄ήν οι αυτόκλητοι σωτήρες τα εγνώριζον όλα και ουδένα δεν ήκουον. Και εγκατέλειψαν το ωραίον σκάφος να σήπεται εις την προβλήτα της Ζέας.»
Άγγλοι και Ιάπωνες, επαΐοντες της εποχής, συνέκλιναν στην άποψη ότι η εκπαίδευση σε ιστιοφόρο, και η μαθητεία σε αυτά τα σκάφη ενίσχυαν τις δεξιότητες ναυτοσύνης και την επαγγελματική ικανότητα λόγω της αναγκαιότητας άμεσης ανταπόκρισης σε δυσχερείς συνθήκες ναυσιπλοΐας όπως είναι οι απότομες αλλαγές καιρικών συνθηκών και η ταχεία συνδυαστική αντιμετώπισή τους από τους εκπαιδευόμενους: χειρισμός ιστίων, αξιολόγηση ανέμου, θαλασσίων ρευμάτων και κυματισμού, παρατηρητικότητα, οξυδέρκεια, ομαδική εργασία και αλληλεγγύη και άμεση σύνδεση με το θαλασσινό στοιχείο.
Παρά τα παραπάνω, τελικά επικρατεί η λογική της αποκλειστικότητας του μηχανοκίνητου πλοίου στη ναυτική εκπαίδευση, και το 1991 αποφασίζεται ο παροπλισμός του.
Ο παροπλισμός ενός ξεχωριστού σκάφους, το οποίο είναι «ένα από τα τρία του τύπου αυτού, που διασώζονται σήμερα στον κόσμο, αξιόλογο τόσο από αισθητική όσο και από τεχνική άποψη που αποτελεί αντικείμενο προβολής της ναυτικής μας παράδοσης» (ΥΠΠΟ ΦΕΚ 890/1998).
Τον Νοέμβριο του 1995 το σκάφος μεταβιβάστηκε από το Υπ. Ναυτιλίας στο Υπ. Πολιτισμού, και άμεσα η χρήση του στο Ναυτικό Μουσείο της Ελλάδας, με στόχο την αναπαλαίωση, συντήρηση και μετατροπή του σκάφους σε μουσειακό και εκθεσιακό χώρο, αγνοώντας την χρήση του ως εκπαιδευτικού σκάφους. Σφάλμα ολέθριο.
Δυστυχώς το ΥΠΠΟ, παρά τις αγαθές προθέσεις δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί με χρηματοδότηση ικανή για τον φιλόδοξο αρχικό μουσειακό σχεδιασμό, παρά τον προσωπικό ζήλο, τις ένθερμες πρωτοβουλίες, και διοικητικές Πράξεις αρωγής της Προέδρου και του Δ. Σ του Ναυτικού Μουσείου της Ελλάδας.
Τέλος, το 2002, παραχωρείται από το υπουργείο Πολιτισμού στο Πολεμικό Ναυτικό, η χρήση για 50 έτη, «με σκοπό την εκπαίδευση του προσωπικού του σε πλόες ιστιοφορίας, για την προβολή του έργου και των παραδόσεών του Π.Ν και την επίδειξη της ελληνικής σημαίας σε λιμένες του εσωτερικού και του εξωτερικού.»δημιουργώντας αισιοδοξία και προσδοκίες.
Η κατάσταση του σκάφους ήταν «κακή», καθόσον αυτό παρέμενε χωρίς ουσιαστική συντήρηση από το 1989 έως το 2002. Αυτό επιβεβαιώθηκε από τις πρώτες αναφορές των ομάδων Επιθεώρησης του Πολεμικού Ναυτικού.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η κατάσταση του σκάφους ήταν τόσο επιβαρυμένη που ακόμη και η μεταφορά του από το χώρο που ελλιμενιζόταν στο Ναύσταθμο Σαλαμίνας είχε αποτελέσει ξεχωριστό αντικείμενο συζητήσεων σε πολλές συσκέψεις εμπλεκομένων Φορέων.
Αυτό έγινε διότι υπήρχε μεγάλη ανησυχία για τις εξαιρετικά εκτεταμένες διαβρώσεις σε όλη την επιφάνεια του σκάφους. Τελικώς το Ι/Φ «Ευγενίδης» δεξαμενίσθηκε στο ΝΑ την 14η /3/2003.
Οι εργασίες επισκευής ανατέθηκαν στους μόνιμους εργολάβους του Π.Ν. με βάση τη μελέτη της εταιρείας ALPHAMARINE και τα ευρήματα της ναυπηγικής επιθεώρησης. Η παρακολούθηση των εργασιών επισκευής ανατέθηκε σε Επιτροπή που συστήθηκε από το Π.Ν. ενώ επιπλέον τις εργασίες επόπτευαν ο Ελληνικός και Γερμανικός Νηογνώμονας, με σκοπό να δοθεί πιστοποιητικό κατάταξης του σκάφους σε κλάση. Στα πλαίσια αυτά αφαιρέθηκαν μηχανές και μηχανήματα προκειμένου να επισκευαστούν ή να αντικατασταθούν με σκοπό το πλοίο να ενεργοποιηθεί πλήρως.
Τονσυντονισμό της προσπάθειας χρηματοδότησης, εξεύρεσης πόρων εκτός κρατικού προϋπολογισμού, δηλαδή εκ δωρεών, για την αποκατάστασή του ανέλαβε το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης, επί υπουργίας Σ. Σπηλιωτόπουλου, (2014)καθώς «εκτιμήθηκε ότι θα αποβεί εξαιρετικά σημαντικός παράγοντας προαγωγής της ναυτικής εκπαίδευσης και ναυτοσύνης των μελλοντικών Αξιωματικών και Υπαξιωματικών του ΠΝ».
Από την πλευρά της στρατιωτικής ηγεσίας, την ίδια περίοδο, «το ΓΕΕΘΑ εκτίμησε ότι η ναυτική εκπαίδευση και η προβολή των πανάρχαιων ναυτικών ικανοτήτων των Ελλήνων συνιστούν ένα σημαντικό παράγοντα στον τομέα των διεθνών στρατιωτικών σχέσεων, καθώς και στη βελτίωση των σχέσεων με τις ένοπλες δυνάμεις διαφόρων χωρών της περιοχής».
Τα αποτελέσματα δυστυχώς δεν ήταν αντάξια των προσδοκιών,
και το ΠΝ αποφάσισε τη διακοπή των εργασιών επισκευής του Ι/Φ «Ευγενίδης».
Θα συμφωνήσω με τον αγαπητό φίλο, βραβευμένο από την Ακαδημία Αθηνών, αντιναύαρχο Π.Ν. ε.α , κ. Ιωάννη Παλούμπη., ότι η σωστή διαδικασία αποκατάστασής του θα ήταν η προκήρυξη διεθνούς διαγωνισμού για την ανάδειξη Επιτροπής (Συμβούλου) με αποδεδειγμένη εμπειρία στην επίβλεψη αποκατάστασης ιστορικών πλοίων, χωρίς, σε καμία περίπτωση να υποβιβάζω την επάρκεια των τεχνικών αξιωματικών του Π.Ν., αλλά λόγω της ιστορικής ιδιαιτερότητας και μοναδικότητας του Ι/Φ ΕΕθα έπρεπε να γίνει μελέτη εκτίμησης και αποκατάστασης σύμφωνα με τις προδιαγραφές των διεθνών προτύπων σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Αυτό δυστυχώς δεν έγινε, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των εμπλεκομένων συναρμοδίων Φορέων.
Στις 9/5/2023, μετά τις παραπάνω περιπέτειες, το ιστορικό ιστιοφόρο «Ευγένιος Ευγενίδης» μεταφέρθηκε στην προβλήτα του Κέντρου Εκπαίδευσης του Π.Ν.Πόρου, όπου και παραμένει μέχρι σήμερα.
Δεν θα ήθελα να πλατειάσω με κοινοτυπίες και αυτονόητες διαπιστώσεις, θέλω απλά να τονίσω το γεγονός ότι από τα 60 σχεδόν χρόνια παρουσίας του στην Ελλάδα μόλις 10 με 15 έτη επιτέλεσε στο ακέραιο τον σκοπό του εν ενεργεία εκπαιδευτικού σκάφους, και να εκφράσω την λύπη μου για το ενδεχόμενο της μη αξιοποίησής του, ως μιας μαρτυρίας του ένδοξου ναυτικού ελληνικού παρελθόντος που οφείλει να αναβιώνει προς όφελος των μελλοντικών γενεών.
Η διοικητική απόφαση του παροπλισμού του το 1991, με το αιτιολογικό ότι η σύγχρονη ναυτική εκπαίδευση απομακρύνεται από τις δεξιότητες της ιστιοφορίας , και οι ανάγκες του Εμπορικού Ναυτικού στηρίζονται περισσότερο στην εφαρμογή σύγχρονης τεχνολογίας, στη συνέχεια η προοπτική αξιοποίησής του, ως πολιτιστικό δρώμενο και μουσειακός χώρος , μας οδήγησε στα δύσβατα μονοπάτια της, εν πράγμασι,εγκατάλειψής του,αλλά και στην απώλεια του οράματος για το οποίο είχε αγορασθεί.
Σήμερα, και μετά την επίσκεψη και αυτοψία στο Κέντρο Εκπαίδευσης Π.Ν. Πόρου, αισθάνομαι ότι ανακτήθηκε η ελπίδα.
Ο εθελοντισμός κάποιων στελεχών του Π.Ν., όπως ο Διοικητής κ. Δημήτρης Μορελάτος , τα στελέχη και οι εκπαιδευόμενοι του Κέντρου, καθώς επίσης η ευαισθησία και συνδρομή ανώνυμων δωρητών, ξεπέρασε την ανεπάρκεια των μέσων με θεαματικά αποτελέσματα.
Το μεγάλο ζητούμενο είναι η συνέχιση αυτής της προσπάθειας και η εξασφάλιση της διηνεκούς ύπαρξης του Ι/Φ ΕΕ, προς όφελος της ναυτικής ιστορίας της χώρας μας και της εκπαίδευσης των νέων Ελλήνων στη θάλασσα.
Γιατι..όπως υποστήριζε και η ίδια η Μ. Σίμου, «ο πατριωτισμός» δεν αποτελεί αφηρημένη έννοια.
Είναι μόνο πράξεις για το καλό της κοινωνίας και της χώρας.»
Το Ίδρυμα Ευγενίδου λειτουργεί έως σήμερα με το ίδιο όραμα και αξιακό κώδικα.
Λειτουργεί ουσιαστικά ως εφαλτήριο Ναυτικής εκπαίδευσης, επαγγελματικής, και τεχνικής κατάρτισης, εφόσον η εκπαίδευση και η αποκατάσταση των νέων Ελλήνων, υποκινείται από την αντίληψη, ότι η νέα γενιά της χώρας αντιπροσώπευε και αντιπροσωπεύει ένα αναντικατάστατο ανθρώπινο δυναμικό, ένα αγαθό που πρέπει με κάθε τρόπο να διαφυλαχτεί ως η εν δυνάμει πηγή του εθνικού πλούτου.
Το Ι/Φ «Ευγένιος Ευγενίδης», η ιστορία και ο συμβολισμός του οποίου αποτελούν αναντικατάστατο εθνικό κεφάλαιο που η χώρα οφείλει να αξιοποιήσει στο έπακρο, θα συνεχίσει να υπάρχει και να «εκπαιδεύει» στο διηνεκές, για να διασφαλισθεί έτσι με τον καλύτερο τρόπο η διάσωση της ιστορικής μνήμης.
Να αναβιώσει ως καύχημα του θαλασσινού ελληνικού λαού και να παραδοθεί ακέραιο και μάχιμο στις επόμενες γενιές των Πανελλήνων, γιατί αναμφίβολα αποτελεί μια ακόμη σημαντική ψηφίδα στον ναυτικό πολιτισμό, όχι μόνο της χώρας μας αλλά και διεθνώς.
Σας ευχαριστώ για την παρουσία σας σήμερα εδώ.
Το ... time line του ιστορικού σκάφους:
1929:πολυτελής κατασκευή στα Ναυπηγεία WILLIAMDENNY (NATIONALMAITIME MUSEUM)- Ιδιοκτήτης sir Walter Runciman
1939:Περιέρχεται στο Αγγλικό Ναυαρχείο και γίνεται το πλοίο-μάνα ειδικών αποστολών του στολίσκου Παράκτιων Περιπολιών στον ποταμό Χέλφορντ. Από το «Sunbeam 2» οργανώθηκαν τέσσερις αποστολές σαμποτέρ από και προς τη Δυτική Ακτή της Γαλλίας.
1945: Πωλείται έναντι του ποσού των 275.000 σουηδικών κορόνων στο Ίδρυμα AbrahamRydberg, στη Στοκχόλμη, ως εκπαιδευτικό ιστιοφόρο.
1955: Αγοράζεται επίσης για εκπαιδευτικούς σκοπούς, από τη Hansen’sClipperLine του Μάλμο και μετονομάζεται σε ‘FlyingClipper»
1965: Αγοράζεται από το Ελληνικό Υπουργείο Ναυτιλίας, με τη συνεισφορά του Ιδρύματος Ευγενίδου και μετονομάζεται σε «Ευγένιος Ευγενίδης». Σκοπός του είναι να χρησιμοποιηθεί ως εκπαιδευτικό σκάφος των Σχολών Εμπορικού Ναυτικού.
1995: Παραχωρείται στο Υπουργείο Πολιτισμού και στο Ναυτικό Μουσείο της Ελλάδος, και χαρακτηρίζεται «ιστορικά διατηρητέο μνημείο»
2002: το Υπουργείο Πολιτισμού παραχωρεί τη χρήση του στο Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό (Γενικό Επιτελείο Ναυτικού)
2004-μέχρι τον Μάιο 2023: προσπάθεια αποκατάστασης και αξιοποίησής και επανένταξής του σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία «περί άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς» και την Συνθήκη της Βαρκελώνης.
Μάιος 2023- σήμερα: ελλιμενισμός στο Κ.Ε Πόρου και έναρξη εργασιών συντήρησης
Την ημερίδα συντόνισε ο δημοσιογράφος Μηνάς Τσαμόπουλος