του Ζαφείρη Σπυριδάκη
Έφτασε η ώρα! Όσο κι αν προσπαθούσαμε όλο αυτό το διάστημα να συνειδητοποιήσουμε τι έχει συμβεί, η αλήθεια είναι πως νομίζαμε ότι ζούσαμε σ ένα όνειρο που δεν θέλαμε να ξυπνήσουμε. Λέγαμε πως περιμένουμε πως και πως την ημέρα που θα παίξουμε σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης και τσιμπιόμασταν αν είναι ψέμα!
Είναι όμως μια τεράστια αλήθεια. Κι αυτή η ώρα, η στιγμή που τόσες γενιές Ολυμπιακών περίμεναν, έφτασε.
Από μικρά παιδιά, όλοι οι φίλαθλοι θυμόμαστε την πρώτη φορά που μπήκαμε στο γήπεδο και είδαμε την ερυθρόλευκη. Προσωπικά η πρώτη μου φορά που είδα τον Ολυμπιακό, ήταν στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Σ ένα καλοκαιρινό φιλικό με τον Πανιώνιο, το μακρινό 1975. Το δέος που ένιωσα όταν για πρώτη φορά είδα ότι το χορτάρι είναι πράσινο - οι τηλεοράσεις τότε ήταν ασπρόμαυρες θυμίζω - αλλά κυρίως όταν είδα να βγαίνουν από τη φυσούνα οι παίκτες της ομάδας μου φορώντας εκείνη την έντονη ερυθρόλευκη φανέλα, ήταν τεράστιο!
Από τότε λοιπόν, αλλά και οι παλιότεροι από εμένα, ζούσαν μ ένα ... όνειρο τρελό! Να δούμε τον Ολυμπιακό σ έναν ευρωπαϊκό τελικό. Να λοιπόν που και τα όνειρα πολλές φορές βγαίνουν αληθινά.
Απόψε ο Ολυμπιακός γράφει ιστορία. Το ότι έφτασε σ έναν ευρωπαϊκό τελικό, από μόνο του είναι ένα τεράστιο επίτευγμα. Το να κατακτήσει το τρόπαιο, θα είναι κάτι μυθικό!
Όλοι μας περιμένουμε το παιχνίδι. Όλος ο Πειραιάς, αλλά και η μισή Ελλάδα, περιμένει το ματς. Όλοι μας περιμένουμε το σφύριγμα της λήξης να μας βρει νικητές. Για όλους εκείνους που θα είναι στο γήπεδο. Για εκείνους που δεν θα μπορούν να είναι. Για εκείνους που δεν πρόλαβαν να ζήσουν αυτή τη στιγμή κι έφυγαν νωρίς. Αλλά είναι σίγουρο πως θα βλέπουν από ψηλά.
Για να σχεδιάσουμε την επόμενη μεγάλη νίκη.
Ας το χαρούμε όλοι απόψε. Κι ας "κάψουμε" τον Πειραιά και όλο τον κόσμο. Όπου υπάρχουν ερυθρόλευκες ψυχές!